1965 წელს სტივ შაპირომ ენდი უორჰოლის დოკუმენტირება დაიწყო LIFE ჟურნალისთვის. ამ პერიოდში უორჰოლი იმკვიდრებდა რეპუტაციას, როგორც მნიშვნელოვანი პოპ-არტისტი, რომელიც შთაგონებას პოპულარული კულტურიდან და კომერციული ობიექტებიდან იღებდა. თავისი სათვალეებით, ქერა პარიკითა და უემოციო საჯარო გამონათქვამებით, უორჰოლი იყო ამოუცნობი, ქარიზმატული, უკიდურესად ამბიციური და აცნობიერებდა, რომ ვარსკვლავობისთვის საჭირო იყო ადამიანები, რომლებიც მის აღმასვლას დააფიქსირებდნენ. შაპირო, რომელიც ასევე ამბიციური და შრომისმოყვარე იყო, საკუთარი სიტყვებით, „ჩუმად იყო და ბევრს იღიმოდა“, იდეალური მოწმე იყო უორჰოლის უწყვეტი აღმავლობისა ნიუ-იორკელი კულტ-არტისტიდან მე-20 საუკუნის ხატამდე. ირონიულად, LIFE-მა ეს ისტორია არასოდეს გამოაქვეყნა, ამიტომ ბევრი ასეთი გამოსახულება პირველად ნახულობს დღის სინათლეს, სკანირებული ნეგატივებიდან, რომლებიც შაპიროს არქივში ღრმად აღმოაჩინეს.

1965-დან 1966 წლამდე შაპირო აქტიურად იღებდა უორჰოლს და მის სუპერვარსკვლავთა გარემოცვას, მათ შორის ლეგენდარულ ედი სეჯვიკს და ნიკოს. ის აფიქსირებდა მათ ხელოვნების გამოფენებზე დასწრებას, ანდერგრაუნდ ფილმ „კემპის“ გადაღებას, „ფაქტორიში“ აბრეშუმის ეკრანებზე მუშაობას და ნიუ-იორკის ქუჩებში ხეტიალს. შაპირო ასევე იმყოფებოდა უორჰოლის პირველი მუზეუმის რეტროსპექტივის გახსნაზე ფილადელფიის თანამედროვე ხელოვნების ინსტიტუტში, რომელსაც ათასობით აღფრთოვანებული ადამიანი დაესწრო – ეს იყო ღამე, როდესაც ხელოვნების უახლესი მეფე დაგვირგვინდა და ანდიმანია დაიბადა. უორჰოლის ექსპრეს მატარებლის ბოლო გაჩერება ლოს-ანჯელესი იყო, სადაც ენდიმ თავისი ირონიული „ვერცხლის ღრუბლები“ ფერუს გალერეაში გამოფინა, თვალწარმტაც სასახლეში დარჩა და კულტური ჯგუფ The Velvet Underground-ის პერფორმანსი გადაიღო.

120-ზე მეტი ფოტოსურათის გარდა, შაპიროს გამოსახულებები შედარებულია ორიგინალური უორჰოლის ნამუშევრების ჩასმულ ფირფიტებთან, რომლებიც ამ პერიოდში იყო გამოფენილი. ნამუშევრებში შედის: „Before and After, 4, 1962“, „Colored Campbell’s Soup Can, 1965“, „S&H Green Stamps, 1965“, „One Dollar Bills (Fronts), 1962“, „100 Cans, 1962“, „Flowers, 1965“, „Shot Red Marilyn, 1964“, „Elvis I and II [Elvis Diptych] [Ferus Type], 1963–64“, „Green Disaster # 2 (Green Disaster Ten Times), 1963“, „White Disaster (White Car Crash 19 Times), 1963“ და მრავალი სხვა. წიგნში ასევე მოცემულია ინტერვიუ სტივ შაპიროსთან, რომელიც 2022 წლის დასაწყისში გარდაიცვალა, ასევე ესე და გაფართოებული წარწერები უორჰოლის ოფიციალური ბიოგრაფის, ბლეიკ გოპნიკის ავტორობით. „ენდი უორჰოლი და მეგობრები 1965–1966“ წარმოადგენს გარდამტეხი პერიოდის ამერიკულ კულტურაში მოღვაწე ნოვატორული არტისტის სრულყოფილ პორტრეტს.